همه چیز با دیدن یک آغل-مدرسه شروع شد. وقتی در نقطه ای دور افتاده دیدیم بچه ها به دلیل نداشتن مدرسه صبح‌ها بعد از رفتن گوسفندان به چراگاه از آغل به عنوان مدرسه استفاده می کنند، فضای نمور، بدبو و تاریک این در صورتی است که ما اصلا نگرانی و دغدغه کیفیت فضای آموزشی را برای فرزندانمان در تهران یا شهرها و حتی روستاهای بزرگ نداریم، کیفیت ، تنها به معنی بودن میز و نیمکت یا یک اتاق با دیوارهای سفید و پنجره های بزرگ در مدرسه نیست. کیفیت در اصل یعنی امنیت! هر از چند گاهی خبر از اطراف می شنویم که بچه ها در مدرسه سوختند و یا زیر آوار ماندند و یا سقف مدرسه به علت بارندگی ریزش کرده است، لحظه ای تامل می‌کنیم ، ناراحت میشویم ، شاید در آن زمان اقدامی احساسی انجام دهیم اما خبری از کار بنیادی نیست. فکر میکردیم بعد از مدرسه شین آباد هرگز این اتفاق تکرار نمی شود، اما شد! و اگر ما مثل قبل رفتار کنیم باز هم اتفاق خواهد افتاد، کم نیستند کودکانی که همچنان در آغل، زیر سایه درخت، در کپر و مدارس خشتی و گلی و مدارس بدون وسایل گرمایشی همچنان در حال تحصیل اند. امروز می بایست دغدغه ما ارتقای کیفیت آموزش بود اما همچنان دغدغه مند کیفیت فضای آموزشی هستیم از آنجا که از همه مهمتر حفظ جان کودکان است، پس ارتقای کیفیت فضای آموزشی گام نخست ما خواهد بود.

برای کسب اطلاعات بیشتر از طریق فرم زیر با ما در تماس باشید