«به نام يگانه هستى»

روزهاى سخت دوام نمی‌آورند، اما انسان‌هاى سخت چرا

نوشتن از سفر شبيه هيچ اتفاقى نيست 

زندگى رفتن و راهى شدن است و چه قرارى از اين بهتر

سيستان، بلوچستان : خداحافظى نه !!!! سلامى از نو 

تا كنون تصورم اين بود كه دانشگاه مكان آموزش است و موعظه كارساز؛ ولى اكنون در يك سفر كوتاه دريافتم كه در نگاه معصومانه يك كودك و برخورد صادقانه‌اش دنيايى از آموختنى‌است.

آموختم آنچه را كه سال‌ها در پى آن بودم !

آيا می‌توان از هيچ، سفره رنگينِ مهربانى گسترد؟ 

می‌توان در سرمایى طاقت‌فرسا دوام آورد و دَم نزد؟

می‌توان روىِ زمين باير قدم نهاد، اما زندگى كرد ؟ 

در يك بيابانِ برهوت كه نشانى از آب و درخت و گل نبود مگر می‌شود اينچنين يكرنگ شد؟!!

از ايزد منان عاجزانه خواستم كه توانى افزون عنايت كند تا به نگاه پر معنى آنان اميد بخشيم 

از شما سروران می‌خواهم دانش‌آموزانى را كه در محيطى مجلل و بسيار تشريفاتى همراه با شهريه‌هاى كلان مشغول تحصیل‌اند براى بازديد از اين مكان‌ها دعوت کنید!!!! كه دريابند چگونه با دمپایی پلاستیکی پاره می‌شود به مدرسه رفت! چگونه با چهره‌اى آغشته به خاك می‌توان سر به بالين گزارد! 

آيا دیدید پسربچه‌اى را كه روى زمين خدا بدون هيچ زيراندازى كيف خود را گشود و از داشتن تنها مداد و دفترش لذت برد ؟

اين سفر ماندنی‌است، جاودانه است؛ نه براى اين كمك‌رسانى ناچيز، بلكه به خاطر وجود افرادی كه با هيچ، اینچنین گرم و صميمانه ما را سپاس گفتند و شرمنده كردند.

 روح بزرگ را در دانشگاه و در موعظه‌هاى تكرارى و خيالبافى تعزيه‌خوان‌ها نيابيد!!!! در بيان‌هاى خشك و بى آب و علف سيستان و ساير مناطق محروم بجویيد.

 آرى، هر آنچه مرا آرام می‌كرد يافتم، بيایید دستانمان را بهم بفشاريم و متحد شويم به مهر و ایرانمان را با هم بسازیم …

سيده مليحه كريميان، آذر ۱۳۹۶